Stekelvarken

Stekelvarkens (Erethizon dorsatum) zijn de op twee na grootste leden van de knaagdierfamilie die bedekt zijn met stekels of stekels.

De naam 'stekelvarken' komt van het Midden-Franse 'porc d'épine' wat 'doornig varken' betekent. Er zijn in totaal 27 soorten stekelvarkens die behoren tot de families Erethizontidae of Hystricidae.

Stekelvarkens (zoals apen) zijn onderverdeeld in stekelvarkens van de Nieuwe Wereld (Erethizontidae) en Oude Wereld (Hystricidae) en zijn behoorlijk verschillend van elkaar en zijn niet nauw verwant.

Beschrijving van het stekelvarken

Stekelvarken

Stekelvarkens variëren aanzienlijk in grootte, afhankelijk van de soort, maar ze meten over het algemeen 60 - 90 centimeter (25 - 36 inch) lang (exclusief staart die 20 - 25 centimeter (8 - 10 inch) meet) en wegen tussen 5 - 16 kilogram ( 12 – 35 pond). Het kleinste stekelvarken is het Rothschilds-stekelvarken uit Zuid-Amerika dat slechts 1 kilogram weegt. Het grootste stekelvarken is het Afrikaanse stekelvarken dat meer dan 20 kilogram kan wegen.

Stekelvarkens hebben ronde lichamen bedekt met veel stekels of stekels en kunnen grijs, bruin of wit van kleur zijn. Hun stekels zijn gemodificeerde haren bedekt met dikke platen van keratine die worden gebruikt om ze te verdedigen tegen roofdieren. De stekels liggen meestal plat, maar wanneer er bedreigingen worden geuit, springen de stekels omhoog als een afschrikmiddel voor roofdieren. Stekelvarkens hebben stompe snuiten en kleine ogen en oren. Hun benen zijn kort en stevig en er zijn 5 tenen aan elke voet met krachtige klauwen aan de uiteinden.

Stekelvarkens uit de Oude Wereld (Hystricidae) zijn groter en hun stekels zijn gegroepeerd in clusters, terwijl stekelvarkens uit de Nieuwe Wereld (Erethizontidae) kleiner zijn en hun stekels afzonderlijk hebben bevestigd. Stekels of stekels zijn ongeveer 75 millimeter (3,0 inch) lang en 2 millimeter (0,079 inch) breed.

De stekels van de stekelvarkens van de Nieuwe Wereld hebben naar achteren gerichte weerhaken aan de uiteinden die pijnlijk zijn en moeilijk van de huid te verwijderen wanneer ze zijn ingebed. De stekels zijn extreem scherp en zullen gemakkelijk loskomen van het stekelvarken als ze worden aangeraakt. Van roofdieren is bekend dat ze sterven door te worden gepenetreerd met een stekelvarken, omdat de weerhaken zijn ontworpen om verder in de huid door te dringen met normale spierbewegingen.

De maag van het stekelvarken is gevuld met symbiotische micro-organismen (bacteriën, schimmels (gisten) en protozoën) die helpen de gegeten planten af te breken tot een bruikbare vorm. De maag van het stekelvarken is het enige gebied dat niet wordt beschermd door stekels.

Stekelvarken Habitat

De habitats van stekelvarkens variëren van woestijnen, bossen en graslanden. Sommige soorten stekelvarkens uit de Nieuwe Wereld leven in bomen, maar stekelvarkens uit de Oude Wereld zijn uitsluitend terrestrische (grondbewoners). Sommige bewonen rotsachtige gebieden tot 3.500 meter (11.000 voet) hoog. Ze zijn ook te vinden in rotsspleten, holle boomstammen en kleine grotten.

Stekelvarken dieet

Stekelvarkens zijn nachtelijke herbivoren en eten een grote verscheidenheid aan vegetatie, waaronder planten, struiken en bladeren. Ze zullen ook knagen aan dierlijke botten die hen voorzien van een natuurlijke bron van zout.

een stekelvarken

Stekelvarken gedrag

Stekelvarkens hebben een slecht gezichtsvermogen, maar hebben een acuut reukvermogen. Het zijn zeer vocale dieren en maken schrille krijsen, gejank en lage grunts. Stekelvarkens zijn geen territoriale dieren, maar hun leefgebied kan wel 200 hectare groot zijn. Ze zijn dol op likstenen en dwalen soms af naar menselijke nederzettingen om zoutbronnen te vinden. Ze zullen ook knagen aan zout dat is geplaatst om ijs op wegen te ontdooien, wat kan leiden tot de dood of letsel door te worden aangereden door motorvoertuigen.

Stekelvarkens leven over het algemeen in familiegroepen van 5-6 individuen in complexe holen. Sommigen, zoals de Afrikaanse stekelvarkens, leven in monogame paren en vormen familiegroepen die de holen delen. Tijdens de winter kruipen stekelvarkens bij elkaar voor warmte.

Ondanks hun beschermende buitenkant, zijn er enkele dieren die op stekelvarkens jagen. The Fisher (een Noord-Amerikaanse) marter ) is het meest gevreesde roofdier, maar ze worden ook belaagd door grote gehoornde uilen, coyotes , bobcats, poema's en wolven . Het stekelvarken zal proberen potentiële roofdieren te waarschuwen door te grommen of te sissen, met zijn poten te stampen, met zijn tanden te klikken en met zijn stekels of stekels te trillen. Als dit niet lukt, zal het stekelvarken achteruit rennen en de aanvaller rammen, wat erg affectief is omdat de stekels naar achteren gericht zijn en talrijker zijn aan de achterkant.

Stekelvarken reproductie

Stekelvarkens hebben geen specifiek broedseizoen, maar ze hebben slechts één nest per jaar. Het vrouwtje begint de verkering door zichzelf aan het mannetje te presenteren en haar stekels plat te maken om de paring mogelijk te maken. Na een draagtijd van 112 dagen (ongeveer 3 maanden) worden 1 of 4 jongen geboren, afhankelijk van de soort. Voor de bevalling zal het vrouwtje de moederkamer van het holensysteem bekleden met gras en bladeren om het nest comfortabel te maken.

Jonge stekelvarkens worden ‘stekelvarkens’ genoemd. Porcupettes hebben bij de geboorte geen stekels of stekels, maar zijn bedekt met gevoelige, zachte haren. Kort na de geboorte gaan hun ogen open en na een week kunnen ze het nest verlaten. Hun stekels ontwikkelen zich en verharden en ze kunnen vast voedsel consumeren als ze 2 - 3 weken oud zijn. Mannetjes helpen met de ouderlijke zorg van de jongeren. De meeste jonge stekelvarkens zijn klaar om zelfstandig te leven als ze ongeveer 2 maanden oud zijn. Ze worden volwassen als ze 1 - 2 jaar oud zijn. De gemiddelde levensduur van een stekelvarken is 5 tot 7 jaar in het wild en tot 21 jaar in gevangenschap.